Nauka każdego zawodu wiąże się ze zdobywaniem wiedzy i doświadczenia w pewnym zakresie prac, które w przyszłości będziemy wykonywali. Patrząc na manualną sprawność ludzi ukierunkowanych w danych dziedzinach, z niedowierzaniem zadajemy sobie pytanie, w jaki sposób oni to robią. Wiele razy spotykam się z tego rodzaju zapytaniem, odpowiadając słowami: przecież to takie proste i chyba każdy to potrafi. Zastanawiając się dłużej nad tym co w takich przypadkach odpowiadam, sam dochodzę do wniosku że nie jest to wcale takie proste, ponieważ sięgając pamięcią w przeszłość i przy okazji oglądając swoje pierwsze wykonane przedmioty, zdaję sobie sprawę z postępu jaki dokonał się w mojej głowie z upływem lat oraz w jaki sposób moja technika formowania stali - wysoce ewoluowały. Dzięki wspomnianej technice możemy tworzyć produkty mające odniesienie do pewnych mniej lub bardziej obrazowych inspiracji. Podczas kowalskiego procesu uzyskiwania kształtów, niezbędne jest techniczne wyuczenie zawodu, rozwinięcie intuicji oraz poczucia estetyki i perfekcyjnego wyważenia stylu do planowanej formy. Nabywając podstawowe umiejętności teoretyczne, tak niezbędne do pracy w zawodzie, to technika jest w takim samym stopniu niezbędna, ponieważ dzięki niej poprzez pewne procesy tworzymy produkt, odzwierciedlający naszą wyobraźnię. Załóżmy, że próbujemy wykonać jakąś piękną i ekspresyjną rzeźbę, nie mając techniki i wyczucia formy, możemy jedynie pozostać w sferze marzeń o praktykowaniu kunsztownego artyzmu.
    W ogólnie rozumianym pojęciu tradycyjnych technik kowalskich, postaram się je w miarę przystępnie opisać. Najważniejsze z nich to: spęczanie, spłaszczanie, ściąganie, przekuwanie, czopowanie, przecinanie i zgrzewanie.

Spęczanie - Przy pomocy spęczania jesteśmy w stanie pogrubić materiał w dowolnym miejscu, na jego dowolnym odcinku. Stawiając w pionie, na kowadle, powiedzmy pręt z rozżarzoną, np. końcówką, za pomocą  uderzeń młotka w jego górny koniec, otrzymujemy w dolnej części estetyczne pogrubienie, które w wyrobie posłużyć nam może np. jako jeden z kilku wyporów pod szklany blat stołu, lub inny ciekawy element.

Spłaszczanie - Technika użyteczna do uzyskania łopatkowego kształtu końcówki jakiegokolwiek materiału. Rozpalony do barwy jasno czerwonej, powiedzmy płaskownik, kładziemy na płaszczyźnie kowadła i uderzamy w taki sposób, aby koniec materiału uzyskał szerszy od reszty kształt. Uzyskaną formę możemy dowolnie, w estetyczny sposób zawijać, fakturować, nadcinać i wykręcać w dowolnym kierunku.

Ściąganie - Przy pomocy ściągania zmieniamy średnicę i grubość przekuwanego materiału. Rozgrzewamy przykładowy pręt na pożądanym odcinku, a następnie przy pomocy młotka lub młota mechanicznego przekuwamy materiał po całej jego długości, uzyskując w ten sposób różną grubość, na różnych jego odcinkach. Półmetrowy materiał z jednego końca może mieć trzydzieści milimetrów, a z drugiej strony tylko pięć. Uzyskujemy kształt długiego stożka.

Przekuwanie - Służy do wykonania otworów w materiale. Kształt otworu zależny jest od kształtu używanego przebijaka. Rozpalony do barwy białej materiał przecinamy za pomocą przecinaka, a następnie przebijakiem formujemy otwór w odpowiednim punkcie, na dowolnej długości. Przebijanie materiału możemy również wykonać bez wcześniejszego rozcinania, przykładając przebijak bezpośrednio do nagrzanego np. pręta. Należy jednak pamiętać, że przy tego typu operacjach powinniśmy przekuwać materiał z obu stron, przekładając go raz na jedną i raz na drugą stronę.

Czopowanie - Przy pomocy tej operacji możemy połączyć, pod powiedzmy kontem prostym, dwa lub więcej elementów. Wykonujemy przekucie w pierwszym elemencie, a drugi element delikatnie ściągamy, tak by uzyskać lekki stożek. Ściągnięty koniec materiału spasowujemy z elementem, w którym wykonaliśmy otwór, a następnie końcówkę wystającą przed otworem spęczamy na tyle, by skutecznie zabezpieczyć osadzony w niej materiał przed wysunięciem. Metoda pozwalająca na połączenie dwóch półproduktów tak by wyeliminować nieestetyczne spawanie.

Zgrzewanie - Dzięki zgrzewaniu mamy możliwość połączenia dwóch elementów ze sobą na gorąco ( kowalskie spawanie zwane też skuwaniem ). Obie części rozgrzewamy do temperatury ok 1200 sC, oczyszczamy ze zgorzeliny i posypujemy suchym piaskiem lub boraksem, a następnie przy pomocy silnych uderzeń młota łączymy trwale oba elementy. Proces ten tak jak i wcześniejszy, również pozwala na wyeliminowanie nieestetycznego spawania.

Przecinanie - Pozwala nam na pozbycie się naddatku materiału lub wykonania ozdobnych podcięć. Przecinanie odbywa się na kowadle, przy użyciu podcinek i przecinaków.

   Wymienione metody należą do najbardziej tradycyjnych technik kowalskich. Istnieją jednak indywidualne sposoby pracy rzemieślniczej, które każdy z nas rozwinął w miarę zdobywania doświadczeń.